آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه،
شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد

که ناگاه در صبح دمی حیات بخش، آفرینش،
تولّدی دوباره کرد ویازدهمین روشنگرش رابه هستی بخشید.

عرش، به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری علیه السلام
بَزم شادی گستراند و باران صلواتش را
بر سرای امامِ هدایت و هادی دین فرو فرستاد.

زمین در تولّد نوگل بوستان ولایت،
دامان سخاوتش را به روی طبیعت گشود
و از عطر حضورش که الهام بخش جان ها بود، لبریز گشت.

فضای مدینه در میلاد امام عسکری علیه السلام
پر شده بود از عطرِ خدا و شمیم گل سوسن
و پرواز فرشتگانی که به طواف خانه دوست می آمدند

تاتبریک خدا را در میلاد کودکی که زمین انتظارش را می کشید،
به دامان ولایت امام هادی علیه السلام بیفشانند،

و مژده رسان امامتی گردند که وجودش، روشنگر تیرگی ها
و گشایش بخش قلوب انسان های اندوهناک است
و عنایت بی نهایتش، کلید جمله برکت ها و تمامی نعمت هاست.

او موعودی را بشارت دهنده است که ظهورش، سپیده دمی است
به سوی روشنایی و مرهمی است بر تمامی رنج ها
و مقصد همه رفتن ها و رسیدن هاست